Στα πλαίσια των εργαστηρίων δεξιοτήτων του 1ου Θεματικού κύκλου « Ζω καλύτερα – Ευ ζην – Αυτομέριμνα και πρόληψη » με τίτλο “Το παπάκι πάει” από Το χαμόγελο του παιδιού ” στο 2ο υποχρεωτικό πρωινό τμήμα θα σας αναλύσουμε τις δραστηριότητες που υλοποιήθηκαν από τις νηπιαγωγούς του τμήματος από 15-2-2022 έως και 31-3-2022 στο συγκεκριμένο κύκλο εργαστηρίων δεξιοτήτων.
Ένα πρόγραμμα για την πρόληψη και την ενημέρωση σχετικά με τις εξαφανίσεις παιδιών.Το Πρόγραμμα «Το Παπάκι Πάει…» στο πλαίσιο της πολύπλευρης προσπάθειας του Οργανισμού «Το Χαμόγελο του Παιδιού» για την πρόληψη και την ενημέρωση αναφορικά με εξαφανίσεις παιδιών, είναι ένα πρόγραμμα αγωγής υγείας με στόχο την ενίσχυση των γνώσεων και δεξιοτήτων των παιδιών σε περίπτωση που βρεθούν σε συνθήκες εξαφάνισης μη προσδιοριζόμενης αλλιώς, δηλαδή σε συνθήκες που χάνουν τον προσανατολισμό τους ή για κάποιον λόγο δεν βρίσκονται κοντά στο άτομο που νομίμως ασκεί την επιμέλεια τους. Συνοπτικά τα παιδιά εκπαιδεύονται να έχουν αυξημένη επίγνωση των κινδύνων και να είναι σε ετοιμότητα (increase awareness), αναπτύσσοντας την ικανότητα της αυτοπροστασίας και της αυτομέριμνας.
Επιπροσθέτως, καλλιεργείται η κριτική σκέψη και η κοινωνική αντίληψη των μαθητών/τριών μέσω της συμμετοχής τους στην αφήγηση παραμυθιού και του κουκλοθέατρου, ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο την ομαδοσυνεργατικότητα, τη δημιουργικότητα και τη φαντασία τους.
Στον κύκλο των συνολικά 4 δίωρων εργαστηρίων δόθηκε έμφαση στην καλλιέργεια των δεξιοτήτων που αναφέρονται παρακάτω: Οι δεξιότητες που θέλαμε να αποκτήσουν τα παιδιά ήταν:
Δεξιότητες Μάθησης
- Δημιουργικότητα (Creativity) · Επικοινωνία (Communication) ·Κριτική σκέψη (Critical thinking)
- Συνεργασία (Collaboration)
Δεξιότητες Ζωής
- Aυτομέριμνα · Κοινωνικές Δεξιότητες · Ενσυναίσθηση και ευαισθησία
- Προσαρμοτικότητα · Ανθεκτικότητα · Υπευθυνότητα
Δεξιότητες του Νου
- Επίλυση προβλημάτων · Μελέτη περιπτώσεων (case studies) · Κατασκευές
- Πλάγια σκέψη
1ο Εργαστήριο:« Φτιάξε τον Βοηθό Σου »
Εισαγωγή στην έννοια της κούκλας και της εξαφάνισης.
Την ώρα της «παρεούλας» δείξαμε στα παιδιά ένα παπάκι και τους είπαμε ότι το βρήκαμε έξω από το Νηπιαγωγείο . Τα παιδιά παρατήρησαν ότι το παπάκι ήταν λυπημένο και έκαναν υποθέσεις για το τι μπορεί να συμβαίνει.
Απαντήσεις παιδιών:
- Δεν έχει παρέα για να παίξει.
- Το μάλωσε η μαμά γιατί έκανε αταξίες.
- Είναι τιμωρία για αυτό κάθεται μόνο του.
Στη συνέχεια βάλαμε το παπάκι κοντά στο αυτί μου (της νηπιαγωγού) και μου είπε ότι έχασε τη μαμά του.
Προσπαθήσαμε να προϊδεάσουμε τα παιδιά για το τι θα γίνει τις επόμενες ημέρες και να τους συστήσουμε το παπάκι, τον Πάκο, τον ήρωα της δεύτερης ιστορίας. Εξηγήσαμε στα παιδιά ότι θα ξεκινήσουμε μια δραστηριότητα, ένα παιχνίδι με στόχο να βοηθήσουμε ένα παιδί αλλά και ένα παπάκι να βρουν τον δρόμο για το σπίτι τους. Προκειμένου να το καταφέρουν αυτό το κάθε παιδί θα χρειαστεί μια κούκλα βοηθό, την οποία θα φτιάξουν μόνοι τους.
Η κούκλα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών (κοινωνικά, γνωστικά, γλωσσικά και συναισθηματικά). Η κούκλα βοηθάει το παιδί να μπει στον κόσμο των μεγάλων και να κατανοήσει αλλά και να αναπαράγει συμπεριφορές (Γενειτάκη-Αρβανιτίδου, 1992; Δαράκη, 1992). Πολλές φορές τα παιδιά την αγαπούν, την μισούν, την τιμωρούν, την θαυμάζουν. Είναι σαν «έμψυχος σύντροφος» (Χατζοπούλου, 1999, σελ. 31) και μέσω αυτής, στέλνουν μηνύματα και εκφράζουν ανάγκες και επιθυμίες (Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, 2011).
Το κάθε παιδί σκέφτηκε τι κούκλα θέλει να κάνει. Κάποια παιδιά αποφάσισαν να έχουν για βοηθό τους το αγαπημένο τους ζωάκι, κάποια τον καλύτερο φίλο τους και κάποια τον αγαπημένο τους ήρωα από τις παιδικές σειρές.Έτσι λοιπόν, η κούκλα βοηθός που έφτιαξαν τα παιδιά θα τα συντροφεύσει σε όλες τις δραστηριότητες. Αυτή η κούκλα στην ουσία θα λειτουργήσει ως άλλος εαυτός που θα παρακολουθεί, θα προβληματίζεται και θα παρεμβαίνει. Μέσω αυτής τα παιδιά θα μάθουν, θα εκφράσουν φόβους, προβληματισμούς και επιθυμίες για το θέμα της εξαφάνισης.
2ο Εργαστήριο: « Ο δρόμος για το σπίτι »
Αφήγηση Παραμυθιού
Μέσα από την αφήγηση του παραμυθιού (με ήρωα τον μικρό Αλέξανδρο) καλούνται τα παιδιά να κατανοήσουν βασικά μηνύματα σε περίπτωση που κάποιο παιδί βρεθεί στην θέση να έχει χάσει την μαμά , τον μπαμπά του ή τον άνθρωπο που το επιβλέπει. Μέσω του παραμυθιού τα παιδιά θα έρθουν σε επαφή με την εμπειρία της εξαφάνισης και θα αποκτήσουν γνώσεις, οι οποίες αν και δουλεύονται σε έναν υποθετικό κόσμο, θα μπορέσουν να ανακληθούν και να εφαρμοστούν σε αντίστοιχες περιπτώσεις(Αναγνωστόπουλος, 1997).
Ο Αλέξανδρος είναι ένα παιδί που ακούει τις συμβουλές των γονιών του και προσπαθεί κάθε μέρα να τις καταλάβει και να τις ακολουθεί γιατί αισθάνεται ωραία με αυτό.
Μια μέρα ο Αλέξανδρος πήγε με τη μητέρα του/πατέρα του/ενήλικα στη λαϊκή……..
«Εδώ τα καλά μήλα, εδώ τα καλά πορτοκάλια» φώναζε ένας κύριος πίσω από το πάγκο του.
Μαμά:
« Έλα Αλεξανδράκο μου να πάρουμε πορτοκάλια να σου κάνω φυσικό χυμό να πιεις» είπε η μαμά τραβώντας τον Αλέξανδρο προς τον πάγκο.
Αφηγητής :
H μαμά διάλεγε πορτοκάλια και μιλούσε με τον άνθρωπο και ο Αλέξανδρος κοιτούσε τριγύρω του. Kάποια στιγμή πέφτει το μάτι του στον πάγκο με τα παιχνίδια. Εκείνο το καφετί μαϊμουδάκι που κρατάει 2 πιάτα (αυτά που έχουν και στα ντραμς) και κάθε τόσο τα χτυπάει είναι πραγματικά πολύ αστείο. Ντόινγκ , ντόινγκ, ντόινγκ!
«Πω πω» σκέφτηκε « φοβερό είναι» και έτσι όπως το κοίταζε, άφησε το χέρι της μαμάς του.
Μαμά:
«Κοντά μου Αλέξανδρε» είπε κατευθείαν η μαμά που τρόμαξε που της άφησε το χέρι.
Αλέξανδρος:
«Ναι μαμά» είπε ο Αλέξανδρος .
Αφηγητής:
Ο κύριος που πουλούσε τα παιχνίδια του χαμογελούσε… εκείνος τον κοίταξε αλλά δεν έκανε κάτι. Η μαϊμού είχε πολλή πλάκα!
«Θα μου το πάρει η μαμά οπωσδήποτε» και γυρίζει να της το πει.
Όμως δεν την βλέπει. Που είναι; Ο κόσμος φαίνεται πιο πολύς τώρα και ο Αλέξανδρος αρχίζει να φοβάται.
Πού να είναι η μαμά;
Δεν μιλάει και αρχίζει και περπατάει γρήγορα μέσα στα στενά, για να την βρει.
Ούτε εδώ, ούτε εδώ. Μα που είναι τέλος πάντων;
Και τότε συνειδητοποιεί ότι δεν ξέρει που βρίσκεται. Ο κόσμος περπατάει γρήγορα και τον σπρώχνει συνέχεια. Κανείς όμως δεν του δίνει σημασία.
Φοβάται πολύ.
Πήγε σε μια γωνιά και άρχισε να κλαίει.
Τότε τον πλησίασε μια κυρία με κόκκινα μαλλιά και μ’ ένα αστείο πράσινο καπέλο. Ήταν λίγο περίεργη αλλά σκέφτηκε ότι ίσως τον βοηθούσε.
Άγνωστη κυρία:
« Τι έχεις μικρούλι; Γιατί κλαίς;»
«Αλέξανδρος:
«Έχασα τη μαμά μου»
Άγνωστη κυρία:
«Μην στενοχωριέσαι» ,εγώ τη ξέρω τη μαμά σου, είμαστε φίλες. Θα έρθεις σπίτι μου και θα την περιμένουμε να έρθει να σε πάρει. Έλα σήκω να πάμε».
Αφηγητής:
Η κυρία είχε κάτι πάνω της, μια σιγουριά και ήξερε και τη μαμά. Ο Αλέξανδρος ήταν πολύ φοβισμένος και μπερδεμένος ταυτόχρονα. Σηκώθηκε και έπιασε το χέρι της που του το είχε απλώσει.
«Θα πάω με τη φίλη της μαμάς μου» σκέφτηκε. «όμως ποια φίλη; Δεν την έχω δει ποτέ στο σπίτι»
Αλέξανδρος:
«Κυρία.. πως σας λένε;»
Άγνωστη κυρία:
«ΕΕΕ.. Στρατούλα » του είπε αλλά του έσφιξε δυνατά το χέρι και τον τράβαγε με δύναμη.
Αφηγητής
Ο φόβος έγινε πιο μεγάλος τώρα… δεν ήξερε καμία Στρατούλα και σίγουρα θα θυμόταν αυτό το όνομα. Ο Αλέξανδρος προσπάθησε να σταματήσει αλλά εκείνη τον τράβηξε με δύναμη.
Θυμήθηκε τότε μια συμβουλή της μαμάς και του μπαμπά που του την έλεγαν συχνά «ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΠΟΤΕ ΣΕ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ».
Ο Αλέξανδρος αντιστάθηκε και άρχισε να φωνάζει.
Αλέξανδρος:
«Άφησε με, άφησε με, δεν θέλω να έρθω μαζί σου! και προσπαθούσε με το άλλο του χέρι να ελευθερώσει το χέρι που του κρατούσε η κυρία.
Αφηγητής:
«Τι γίνεται εκεί;» τι συμβαίνει
Και ενώ πριν κανείς δεν τον κοίταγε τώρα όλοι είχαν σταματήσει και τον κοιτούσαν. Κάποιοι πιο θυμωμένοι φώναζαν σε αυτή την κυρία η οποία του άφησε το χέρι και προσπαθούσε να φύγει. Πήγαν να τον πλησιάσουν κάνα δυο άνθρωποι αλλά ο Αλέξανδρος άρχισε να τρέχει γρήγορα….
Ντρεπόταν πολύ . Έτρεχε, έτρεχε και πήγε κάπου και κρύφτηκε.
Και τώρα τι θα κάνει ο Αλέξανδρος;;; είναι μόνος του και φοβάται.
Αλέξανδρος:
«Δεν έπρεπε να είχε αφήσει ποτέ το χέρι της μαμάς του».
«Πως θα την βρω την μαμά μου;
Πρέπει να σκεφτώ που μπορεί να είναι.
ΑΑΑ σκέφτηκε…μα βέβαια…. θα με ψάχνει και εκείνη, οπότε θα πάω στο τελευταίο σημείο που με είδε… στο μαϊμουδάκ»
Σηκώθηκε από εκεί που καθόταν και άρχισε να περπατάει. Σκεφτόταν ποιο δρόμο είχε πάρει… όλοι όμως ήταν τόσο ίδιοι.
Και να ….εκεί που περπατούσε … ο πάγκος με τα παιχνίδια!!! Ο Αλέξανδρος χάρηκε. Θα περιμένω εκεί μέχρι να με βρει η μαμά. Πλησίασε και έψαξε να βρει το μαϊμουδάκι… δεν ήταν εκεί. Σήκωσε τα μάτια και είδε τον κύριο που πουλούσε τα παιχνίδια … δεν ήταν ο κύριος που του χαμογελούσε. «Και τώρα τι κάνουμε;» Σκέφτηκε
Ο Αλέξανδρος ήταν πια χαμένος.
Έπρεπε όμως να κάνει κάτι..
Θα μιλήσω σε κάποιον σκέφτηκε… ναι αλλά η μαμά και ο μπαμπάς λέει δεν μιλάμε σε αγνώστους. Και τότε πέρασε ένας αστυνομικός…. Ο Αλέξανδρος σκέφτηκε «οι αστυνομικοί πάνε τον κόσμο φυλακή και αν με δει μόνο μου θα με πάει φυλακή». Πήγε λίγο πιο πέρα για να μην το δει ο αστυνομικός.
«Πρέπει όμως κάπου να μιλήσω… και αν όμως αυτός που μιλήσω είναι κακός και με πάρει μακριά, ακόμη πιο μακριά; Τι να κάνω;;;; Αχ γιατί ν’αφήσω το χέρι της μαμάς μου.
Και να … εκείνη την στιγμή είδε μια κυρία με 2 παιδάκια στο χέρι της. Το ένα παιδάκι το ξέρει. Είναι στο ίδιο σχολείο. Δεν είναι φίλοι, είναι πιο μικρός, αλλά τον ξέρει.
Αλέξανδρος:
«Κυρία;»
«Ορίστε αγόρι μου;;;»
«Να ξέρετε έχασα τη μαμά μου… δεν ξέρω που είναι…» και άρχισε να κλαίει γοερά.
Κυρία με 2 παιδιά: Εκείνη τον χάιδεψε – τρομαγμένη βέβαια – και του είπε «… ηρέμησε παιδί μου, θα την βρούμε τη μαμά…»
«Θυμάσαι που μένεις;»
Αλέξανδρος:«Στο σπίτι μου» απάντησε
Κυρία:«Διεύθυνση θυμάσαι;»
Αλέξανδρος «Όχι» της είπε ο Αλέξανδρος… «έπρεπε να το ήξερα αυτό. Και μου το ‘χανε πει όλοι»
Κυρίας:«Το τηλέφωνο της μαμάς; Το θυμάσαι;»
Αλέξανδρος «Όχι» απάντησε και πάλι… κάτι θυμόταν αλλά να φοβόταν τόσο πολύ τώρα που δεν θυμόταν όλους τους αριθμούς.
Κυρία:«Ξέρεις τι θα κάνουμε;;;» του είπε
«Θα μας βοηθήσει ο αστυνομικός»
Αλέξανδρος«Όχι όχι ο αστυνομικός» θα με πάει φυλακή!
Κυρία: Ηρέμησε καλό μου, οι αστυνομικοί αγόρι μου, βοηθάνε τα παιδιά, δεν τα πάνε φυλακή. Φυλακή πάνε οι άνθρωποι που έχουν κάνει κάτι κακό, που έχουν κάνει κακό σε άλλους ανθρώπους. Εσύ δεν έκανες τίποτα κακό».
Αλέξανδρος:«Έκανα… άφησα το χέρι της μαμάς»
Κυρία:«Βέβαια… αλλά δεν έβλαψες κανένα. ήταν ατύχημα, δεν ήταν κακή πράξη».
Και έτσι πήγαν στον αστυνομικό…. Και τότε συνέβη κάτι μαγικό. Μόλις του είπαν τι έχει συμβεί ο αστυνομικός είπε …
Αστυνομικός:«Έλα βρε Αλέξανδρε, που είσαι τόσες ώρες;;;; η μαμά σου σε ψάχνει παντού!!! Ξέρω που είναι, έλα να σε πάω»
Ο Αλέξανδρος έπιασε το χέρι του αστυνομικού και τον ακολουθούσε… και πίσω του το παιδί από το σχολείο με τη μαμά του.
Για ένα περίεργο λόγο ο Αλέξανδρος δεν φοβόταν τώρα….
Αστυνομικός: Που ήσουν τελικά Αλέξανδρε; Τι έγινε; ρώτησε ο αστυνομικός και ο ήρωας μας άρχισε να του λέει τι έχει συμβεί
Και τότε ο αστυνομικός του είπε:
«Όταν φοβόμαστε κάνουμε πράγματα που μετά μπορεί να είναι λάθος. Δεν πειράζει όμως. Έτσι κάνουν όλοι οι άνθρωποι. Εσύ θα πρέπει να θυμάσαι ότι έτσι όπως έτρεχες μέσα στη λαϊκή δεν μπορούσαμε να σε βρούμε γιατί έφευγες από το σημείο που ερχόμασταν να σε βρούμε εμείς. Θα μένεις σταθερός εκεί που είσαι και όπως πολύ σωστά έκανες δεν θα μιλάς σε κανένα άγνωστο. Θα μάθεις όμως το τηλέφωνο του σπιτιού σου και αν σου ξανασυμβεί ποτέ – που είμαι σίγουρος ότι δεν θα ξανασυμβεί, αλλά να άνθρωποι είμαστε- θα πας σε ένα αστυνομικό και θα του πεις την διεύθυνση σου ή το τηλέφωνο σου.
Η αν το πάθεις σε κάποιο κατάστημα ή στο λούνα παρκ, θα πας σε έναν υπάλληλο για να το πεις; Εντάξει Αλέξανδρε;»
Και αν σου συμβεί στο δρόμο συνέχισε ο αστυνομικός πάλι μπορείς να πάρεις από ένα καρτοτηλέφωνο το 100 ή το 116000 που εκεί είναι άνθρωποι που θα σε βοηθήσουν.
«Το 100 το γνωρίζω, τι είναι όμως το 116000 ;» ρώτησε ο Αλέξανδρος
«Το 11600 είναι το Χαμόγελο του Παιδιού… εκεί πάντα υπάρχουν άνθρωποι που ότι και να πάθεις, ότι και να σου συμβεί θα σε βοηθήσουν. Και μπορείς να πάρεις τηλέφωνο οποιαδήποτε στιγμή και χωρίς να έχεις λεφτά ή κάρτα. Απλά θα σηκώσεις το ακουστικό από το καρτοτηλέφωνο και θα πατήσεις 116000. Θα ακούσεις παιδικά τραγουδάκια και μετά θα το σηκώσει κάποιος και εσύ μπορείς να του πεις τι σου έχει συμβεί χωρίς να ντρέπεσαι ή να φοβάσαι…»
Αλέξανδρος: 116000 ,116000 ,116000 , Αλέξανδρος επαναλάμβανε από μέσα του για να μην το ξεχάσει.
«Τι ανόητος, οι αστυνομικοί δεν είναι για να πηγαίνουν τον κόσμο φυλακή είναι για να βοηθάνε τον κόσμο. Άδικα τους φοβόμουν τόσο καιρό!
Και τότε ακούστηκε μια φωνή «παιδί μου» και χιλιάδες φιλιά βρέθηκαν στο πρόσωπο του Αλέξανδρου. Ήταν η μαμά του!
Μαμά:«Γιατί με άφησες καλό μου; …………………..«Είσαι καλά; Να σε δω» είπε η μαμά και τον κοίταγε λες και ήταν η πρώτη φορά. Ξέρεις τι πρέπει τώρα να κάνεις αν ξανασυμβεί αυτό το τόσο δύσκολο πράγμα. Τώρα πέρασε, ηρέμησε….»
Μαμά: «Σας ευχαριστώ πάρα πολύ» είπε η μαμά του Αλέξανδρου στην κυρία και στον αστυνομικό.
«Τι έγινε Αλέξανδρέ μου; Πού ήσουν;» ρώτησε η μαμά
Και ο Αλέξανδρος σκέφτηκε όλα αυτά που έγιναν. Και τι να έγινε άραγε η κυρία που πήγε να τον πάρει….
Αλέξανδρος:«Θα σου πω μαμά, θα σου πω… πάμε σπίτι και θα σου πω»
ΤΕΛΟΣ…
Επεξεργαστήκαμε το παραμύθι μέσα από εικόνες που δείξαμε στα παιδιά (από το υλικό του προγράμματος που έχει αναρτηθεί στην πλατφόρμα του Ι.Ε.Π.) και μιλήσαμε για τα συναισθήματα που βίωσε ο μικρός Αλέξανδρος.
Βασικά μηνύματα παραμυθιού και μηνυμάτων στα παιδιά:
- Μένουμε σταθεροί στη θέση μας.
- Φωνάζουμε… και ζητάμε βοήθεια από πολλούς / πολλές και όχι από ένα άτομο.
- Έχουν κάθε δικαίωμα να λένε ΟΧΙ αν κάτι τα ενοχλεί και τα τρομάζει.
- Οι αστυνόμοι βοηθάνε τα παιδιά, δεν τα πάνε φυλακή.
Στη συνέχεια φτιάξαμε βιβλίο οπτικοποιώντας την παραπάνω ιστορία.
Παρακολουθήσαμε το ενημερωτικό βίντεο από το χαμόγελο του παιδιού και τα παιδιά ενθουσιάστηκαν ζητώντας να το δουν πολλές φορές.
Σε χαρτόνια κάνσον 3 διαφορετικών χρωμάτων κολλήσαμε εικόνες ανάλογα με το θέμα:
Οι κάρτες με τους ήρωες (μαμά, παιδί, αστυνόμος, ξένη γυναίκα)
Οι κάρτες με τις αντιδράσεις του παιδιού (μένω σταθερός, φωνάζω, μιλάω σε κάποιον, παίρνω τηλέφωνο)
Οι κάρτες με τα συναισθήματα: χαρά, φόβος.
Αναποδογυρίζουμε τις κάρτες και το κάθε παιδί επιλέγει μία κάρτα από κάθε χρώμα και φτιάχνει την δική του ιστορία ανάλογα με τα τρία στοιχεία που θα του φανερώσουν οι κάρτες.
Σας αναφέρουμε ενδεικτικά μερικές από τις ιστορίες των παιδιών:
- Το παιδάκι έχασε τη μαμά του και φοβήθηκε πολύ. Σκέφτηκε να μιλήσει σε κάποιον για να το βοηθήσει και βρήκε τον αστυνομικό.
- Το παιδάκι χάθηκε.Έμεινε στη θέση που χάθηκε.Ήρθε η μαμά του το βρήκε και ένιωσε χαρά.
- Το παιδί που έχασε τη μαμά του ένιωσε φόβο και άρχισε να φωνάζει πολύ όταν το πλησίασε μια άγνωστη κυρία.
- Ένα παιδί έχασε τη μαμά του. Φοβήθηκε πολύ και για να τη βρει σκέφτηκε να μιλήσει σε πολλούς ανθρώπους.
3ο εργαστήριο: «Το παπάκι πάει »
Στην δραστηριότητα αυτή τα παιδιά με τις κούκλες τους θα βοηθήσουν τον Πάκο, το μικρό παπάκι, να βρει την μαμά του. Στην πραγματικότητα αυτά που έμαθαν στην προηγούμενη συνάντηση θα τα χρησιμοποιήσουν για να βοηθήσουν τον Πάκο(παπάκι) να βρει την μαμά του. Παίξαμε κουκλοθέατρο με τις κούκλες που ετοιμάσαμε. Οι ήρωες της παράστασής μας: Πάκο, μαμά, αστυνομικός, ξένη κυρία. Κατά τη διάρκεια του θεατρικού ο Πάκο άρχισε να απευθύνεται στις κούκλες των παιδιών προκειμένου να του δώσουν τη σωστή κατεύθυνση.
Στο τέλος ο Πάκο, το μικρό παπάκι, γνώρισε τους φίλους του από κοντά, τους ευχαρίστησε για τις συμβουλές τους και όλοι μαζί χόρεψαν τα παπάκια, το οποίο τραγούδι μπορείτε ν’ ακούσετε στον παρακάτω σύνδεσμο
4ο εργαστήριο: «Τι θα έκανες αν… »
Στην συνάντηση αυτή τα παιδιά βιωματικά εφάρμοσαν την προηγούμενη γνώση με διάφορα προτεινόμενα σενάρια. Ο στόχος είναι η επανάληψη των «βασικών μηνυμάτων» πρόληψης της εξαφάνισης.
Χρησιμοποιώντας ως μέσο το κουκλοθέατρο τα παιδιά απάντησαν στο ερώτημα τι θα έκανες αν……
1. «Τι θα έκανες εάν στο Λούνα Παρκ κατέβαινες από το παιχνίδι και δεν έβλεπες τη μαμά σου;»
Επιθυμητή αντίδραση προς μάθηση: Μένω σταθερός /ή, δεν μετακινούμαι.
2. «Τι θα έκανες εάν τότε ερχόταν μια κυρία και σου έλεγε ότι ξέρει την μαμά σου και να πας μαζί της;»
Επιθυμητή αντίδραση προς μάθηση: Λέω δυνατά ΟΧΙ.
3. «Τι θα έκανες αν η μαμά δεν σε έβρισκε, τι θα έκανες μετά; Σε ποιόν θα ζητούσες βοήθεια; Τι θα έκανες;»
Επιθυμητή αντίδραση προς μάθηση: Φωνάζω για να μαζευτεί πολύς κόσμος, όχι μόνο ένα άτομο».
4. «Τι θα έκανες εάν περνούσε ένας αστυνόμος;»
Επιθυμητή αντίδραση προς μάθηση: Θα του ζητούσα βοήθεια.
Η διαδικασία συνεχίζεται μέχρι να απαντήσουν όλα τα παιδιά σε τουλάχιστον μια ερώτηση. Κάθε φορά αλλάζουμε το σκηνικό σε παραλία, παιδική χαρά, σούπερ-μάρκετ, λαϊκή , εμπορικό κέντρο κ.ο.κ.
Κατά την ολοκλήρωση του προγράμματος δημιουργήσαμε ένα βιβλίο με τα φύλλα εργασιών των μαθητών/τριών καθ’ όλη τη διάρκεια του θεματικού κύκλου.
Οι Νηπιαγωγοί του Τμήματος
Ελένη Τσελεπή
Χρυσάνθη Πολυχρονίδου